Survival Antelope Canyon

12 mei

Vandaag zijn we in Page aanbeland. Een stadje in de staat Arizona dat ligt in een prachtige omgeving. De Glen Canyon dam ligt net buiten Page met het prachtige meer Lake Powell. 

Een van de trekpleisters zoals ook Antelope Canyon. Een canyon die jullie ongetwijfeld kennen, niet zozeer van de naam, maar wel van de foto's. We hadden een tour geboekt via internet want zonder indianengids mag je er niet naartoe. Onze tour zou om half 12 beginnen. Dit is namelijk het beste tijdstip van de dag om mooie foto's te kunnen maken omdat de canyon maar een paar uur per dag verlicht is door de zon.

We werden netjes bij ons hotel opgehaald in een grote pick up truck met in de bak een soort van huifkar. In die huifkar namen we plaats en na het ophalen van de rest van de groep kon de tour beginnen. We zaten op elkaar gepropt in het wagentje dat met volle snelheid over de interstate vloog. Met gevaar voor eigen leven hielden we ons krampachtig vast aan de metalen reling. Gelukkig draaiden we na een minuut of 10 een zijweg in en leek het gevaar te zijn geweken. 

Toch niet, door het zand, over stenen, scheurde Henri onze tourindiaan over het woeste landschap. We werden zowat gelanceerd bij grote hobbels en een paar keer dachten we dat we op z'n kant zouden draaien maar wonder boven wonder arriveerden we zonder kleerscheuren bij de ingang van de canyon.

We waren niet alleen. Drommen met mensen moesten zich door smalle gangetjes van de canyon begeven. Bij sommigen zelfs wurmen. Met fotocamera in de aanslag en een paar hijgende tourindianen in onze nek.

Het was één grote stressboel, maar André hield het hoofd koel en wist zich te ontpoppen tot een ware natuurfotograaf die zo voor de National Geographic aan de slag kan.  Het resultaat zien jullie natuurlijk in de foto's. Ik hobbelde er maar wat achteraan met m'n Iphone die warempel ook erg aardige foto's maakte. Af en toe werd de Iphone uit mijn handen gerukt en greep Henri me bij de arm en sleurde me naar een hoek waar hij wel even een foto van me ging maken. Dat deed ie gelukkig niet bij mij alleen maar iedereen moest er aan geloven. Henri had er alleen geen kaas van gegeten want alle foto's van hem zijn dan ook mislukt.

Als een kudde schapen werden we opgejaagd door de canyon. De echte puristen met statieven en apparaatje om lichtmetingen te doen ergerden zich groen en geel aan de grote groep mensen die steeds voor hun beeld liep maar we hadden weinig keus. 

Bekaf kwamen we een uurtje later weer uit de canyon maar met prachtige foto's als resultaat. Henri had ook wat stoom verloren en de terugreis verliep een stuk rustiger. 

Om bij te komen besloten we eerst een rondje te doen door het centrum van Page waar ze een auto tentoonstelling hadden. Allerlei Amerikaanse wagens van vroeger en nu stonden blinkend in de zon met hun trotse eigenaren ernaast. Na een kort rondje was het tijd voor wat verkoeling en bezochten we Lake Powell en de Horseshoe bend. Dit leverden weer wat mooie plaatjes op.

Als afsluiter van de avond gingen we eten in een typisch Amerikaans restaurantje en bezochten we een kermis. Zo eentje als uit de films net als Grease. We eindigden de avond in een bowlinghal. Weer een hele ervaring. Bovendien speelde op het terras van de hal een coverbandje met een erg hoog ' Sultans of Swing' gehalte. De sfeer zat er hoe dan ook goed in en zo toosten we op een heerlijk Amerikaans avondje.

Morgen hebben we een bezoek aan Flagstaff op de planning staan. Deze stond niet in de planning maar zoals misschien is opgevallen zijn we een dag korter in Moab gebleven en hadden we daardoor een dag over om iets anders te doen. Dat is dus Flagstaff geworden een dorpje aan de route 66.

Weltrusten, André & Joyce