Cowboys & Indianen

Donderdag 10 mei 

Vroeg uit de veren en na een amerikaans ontbijt in de auto richting Moab. We laten Colorado achter ons en steken de grens over naar Utah. De staat met de meeste nationale parken en een van de grootste Mormoonse gemeenschappen in de VS met Salt Lake City als hoofdstad. 

Een aantal van deze parken hebben we vorig jaar al gedaan maar er blijven er nog genoeg over waaronder Arches. Hier gaan we vandaag naartoe. 

We kiezen voor een scenic route in plaats van de interstate. In het begin vragen we ons af of het wel een goede keus is. Een spookstad en een verdwaald hert is het enige wat we tegen komen de eerste 35 mijl. Gelukkig wordt ons geduld beloond en de weg ontmoet na een tijdje de Colorado river. Met de rode rotsen op de achtergrond wanen we ons in de tijd van de cowboys en indianen. 

Na een rit die nog wel een uur langer had mogen duren komen we aan in Moab. Dit stadje was een rustige Mormoonse nederzetting totdat er in de jaren 40 uranium werd ontdekt. Nu uranium niet veel meer wordt gebruikt is de belangrijkste inkomstenbron het toerisme en dat is goed te merken. De gemoedelijkheid uit Colorado missen we hier direct. 

Gelukkig zijn we hier vooral voor de mooie natuur en na het inchecken gaan we naar het nationale park Arches. Wat heel toepasselijk meer dan 80 verschillende, natuurlijke bogen heeft. Deze zijn in de loop der tijd ontstaan en zijn nu een ware attractie. Om deze bogen te kunnen bekijken moeten we een flink stuk aan de wandel. In de woestijn met 34 graden en geen schaduw is dat een hele opgave. De uitizichten zijn gelukkig de moeite waard maar we zijn blij als we weer terug in de auto zitten met de airconditioning aan. 

Tegen de avond keren we terug naar het hotel in Moab. De temperatuur is nog steeds hoog dus we vinden dat we best nog in onze korte broek naar het restaurant kunnen. Alleen staat de airco in het restaurant op -10, dus zitten we klappertandend aan onze pizza. Als we de rekening krijgen heeft de ober alvast even de fooi die hij moet krijgen uitgerekend (hij heeft zichzelf 20% berekend, normaal is het iets van 15%) maar goed we zijn de kwaadste niet en het eten was heerlijk dus doen we de beste man een plezier en krijgt ie zijn 20%. 

Uitgeteld van de dag liggen we al om 10 uur in bed. 

11 mei 2012

Na het ontbijt in Moab gaan we weer op pad. Vandaag richting Arizona. Onderweg stoppen we nog bij een oude pioneersnederzetting Bluff. Ze hebben de oude nederzetting in ere hersteld. De kleine hutjes waar de mensen in woonden zijn volledig ingericht om bezoekers te ontvangen. In het plaatselijke bezoekerscentrum worden we hartelijk ontvangen en uitgenodig om een filmpje te kijken over de geschiedenis van het plaatsje. 

De film is nog maar net begonnen of een oud mannetje komt bij ons zitten. Van de hele film hebben we niks meer gezien want het mannetje eistte al onze aandacht op. HIj vertelde het pioneersverhaal met allerlei anekdotes uit het verleden. Hij was wel een beetje vergeetachtig want hij heeft wel drie keer verteld dat er een kind werd geboren tijdens de route. Elke keer weer op een andere plaats (naast de rivier, onder de kar) maar het kind had wel steeds dezelfde naam gekregen. Ook vroeg hij een paar keer waar we ook weer naartoe gingen maar zijn kennis van het Spaans en Indiaans was goed. 

Na een tijdje namen we afscheid maar niet voordat we het gastenboek hadden getekend. En zo gingen we weer op weg.

Naar Monument Valley, het Navajo indianenreservaat, maar beter bekend als achtergrond van de vele films van John Wayne. Als we nog 30 mijl van het park verwijderd zijn doemen de karakteristieke rotsen al in de verte op. 

Het park is eigendom van de Indianen en er wonen in dit gebied nog heel veel Navajo indianen. Ze wonen tegenwoordig niet meer in tipi's maar in een soort van stacaravans. Ze hebben allemaal grote, amerikaanse auto's en zijn misschien nog wel dikker dan de Amerikanen zelf. Wij vonden daarom ook dat de naam dikhuiden beter gepast is dan roodhuiden. Hoewel, ze hebben toch nog de karakteristieke trekken die je bij een indiaan verwacht. Alleen wat meer vlees op de botten zullen we maar zeggen. 

De route in het park is niet geasfalteerd krijgen we te horen. We rijden in een SUV dus dat moet wel goedkomen. Totdat we het park binnenrijden. Dit is niet alleen ongeasfalteerd, dit is niet eens een fatsoenlijk aangelegde weg. We hobbelen en slippen de volledige 17 mijl van het park door. Dankbaar dat we in een grote terreinwagen zitten. We zien ook normale auto's en zelfs een motor die tocht probeert te maken maar met weinig succes. Sommige stukken zijn bijna onverantwoord. 

Het mag de pret niet drukken, integendeel zelfs. We voelen ons nu wel echte cowboys in het Wilde Westen. En we hebben er schitterende foto's aan over gehouden. 

Morgen rijden we door naar Page, Arizona. We hebben daar een tocht met gids geboekt die ons naar Antelope Canyon zal brengen. Nu maar hopen dat we net zulke mooie foto's kunnen maken van dit natuurwonder. We hebben er zin in!

Groetjes aan iedereen thuis en leuk dat we af en toe reacties krijgen. Zo zijn jullie er toch ook een beetje bij!

André & Joyce