Standing at the crossroads

Dinsdag 14 mei en Woensdag 15 mei,

Na een ontbijtje op bed vertrekken we dinsdagmorgen naar de geboorteplaats van de Blues: Clarksdale. We vervolgen onze weg op de Blues Highway. We passeren allerlei kleine stadjes waar de armoede duidelijk zichtbaar is. Na de gloriedagen van de katoenhandel is er niks nieuws meer voor in de plaats gekomen en de stadjes zijn vergane glorie met voornamelijke zwarte inwoners. 

Na een rit van 4 uur komen we uitgeblust aan bij onze slaapplaats. De hitte is drukkend en we maken in een korte tijd enorm wat kilometers. Dat gevoel ebt gelukkig al snel weg bij het zien van deze plek. We slapen die avond namelijk in onze eigen Blues Shack. 

In januari hebben we deze overnachting al geboekt na een tijd twijfelen want de slogan van deze plek luidt: the Ritz we ain't! Nu hoeven we niet persé 5-sterren luxe maar een motel wat zichzelf een Bed & Beer noemt in plaats van een Bed & Breakfast en waarschuwt dat de shacks lekken als het regent zorgde toch wel voor wat aarzeling. Aan de andere kant, we wilden graag de Ultimate Blues Experience en zo lang het voor één nacht is durfden we het wel aan. 

Hier hebben we allesbehalve spijt van gekregen. We hadden onze eigen 'Red Shack' op de compound met een echte 'porch' (veranda), een woonkamer met bar (!), een bed versierd met wieldoppen en 'all the beer our liver could stand' (al het bier dat onze lever aankon). Enfin, de foto's geven een idee van hoe het eruit zag. En hoewel het moest lijken of alles oud en gammel was, waren de shacks vrij nieuw en hadden we alle luxe die we ons konden wensen: een grote koelkast, een koffiezetapparaat, airco en een schone douche en wc. 

Totdat de avond valt vermaken we ons met een boek en een koel drankje op onze porch met bluesmuziek op de achergrond. Wanneer onze maag echt begint te rammelen zijn we Clarksdale gaan verkennen. Ook dit stadje ziet er arm uit en downtown is zo goed als uitgestorven. De Blues is hier dan wel geboren maar bruisend is het centrum niet. Het is natuurlijk een gewone dinsdagavond en Clarksdale leeft vooral op tijdens één van de vele Bluesfestivals. 

In een sportsbar eten we een pizza en bij de shack kregen we te horen dat er vanavond één plek is waar er live muziek wordt gespeeld, in een klein kunst en muziekwinkeltje downtown. Hier blijkt dan ook iedereen die op de been is vanavond zich te bevinden. Stan Street en Dave Duncan zijn de muzikanten van de avond en spelen het ene na het andere bluesliedje. Het is een grote improvisatieshow want Stan en Dave kennen elkaar nog maar een week en af en toe lijkt het optreden meer op een jamsessie. 

Terwijl Dave bedenkt wat het volgende nummer is dat ze gaan spelen vraagt Stan waar we vandaan komen. We antwoorden dat we vanuit Nederland zijn afgereisd en dan blijkt de wereld wel heel erg klein te zijn. Niet alleen is Stan in Nederland geweest, hij heeft zelfs opgetreden in Oostburg bij de Penny Lane. Van alle plekken is hij uitgerekend in het mooiste stukje Nederland terecht gekomen (of toch in de buurt van het mooiste stukje, dat is natuurlijk Sluis :-))

Hoe langer het optreden duurt, des te duidelijker wordt het dat Stan en Dave totaal niet op elkaar zijn ingespeeld en elk nummer begint op elkaar te lijken. Na 1,5 uur houden we het voor gezien en nemen nog een afzakkertje in onze eigen bar in de Shack. 

Na een warme nacht, ontbijten we met een sterke bak koffie op onze porch. Om 11 uur is het dan echt tijd om uit te checken en met pijn in het hart geven we de sleutel van onze shack weer terug. 

Op naar de volgende bestemming, gelukkig maar 1,5 uur van Clarksdale, namelijk Memphis. Eerste stop deze dag natuurlijk bij de bekendste inwoner van deze stad: Elvis Presley. We betalen een rib uit ons lijf (33 dollar per persoon) om een kijkje te nemen in zijn woning. Toch willen we dit niet missen en de komende 1,5 uur zijn we zoet met het rondneuzen in Graceland. Hierna komt André tot de conclusie dat Elvis eigenlijk wel op Jan Smit lijkt en André denkt ook dat Justin Bieber net zo groot zal worden. De hitte is duidelijk naar zijn hoofd gestegen. 

We vervolgen onze weg naar onze volgende slaapplaats waar we worden opgewacht door Tom. Hij exploiteert samen met zijn vrouw Sandy de Bed&Breakfast van hun dochter Dana. Zij kan het zelf niet doen omdat ze druk is met het produceren van America's Next Top Model en pa en ma doen het graag. Tom en Sandy zijn hartelijke mensen die ons vanalles vertellen over Memphis. Met een uitgetekende kaart en allerlei tips duiken we downtown Memphis in. Het is al laat in de middag maar het is nog steeds heet. We zoeken wat verkoeling met een glas wijn in een rooftop bar met uitzicht op Memphis en de Mississippi rivier. We wandelen langs de rivier en proberen binnen te komen bij het jaarlijkse kampioenschap barbecueen. Memphis is dé barbecuestad van de VS en elk jaar komen er mensen van over de hele wereld om de beste griller van de wereld te worden. André gooit al zijn charmes in de strijd en terwijl het donkere vrouwtje wel enorm om hem staat te giechelen mogen we er echt niet in, alleen familie en vrienden deze avond. 

Jammer maar helaas. Gelukkig hebben Tom & Sandy ons een fijn restaurant aanbevolen, waar we ze zelf ook tegenkomen, en daar eten we heerlijke 'fall of the bone baby ribs' met parmesan fries. Erg lekker! Na het eten duiken we het nachtleven in. We komen terecht in Beale Street. Deze straat staat bekend om zijn vele bluesbarretjes met live muziek en wordt vaak vergeleken met Bourbon Street in New Orleans. Wat ons betreft wint Beale Street het van Bourbon Street. De sfeer is gemoedelijker en hier lopen veel meer lokale mensen rond dan toeristen. Vanavond is de straat vrij voor motorrijders en deze komen dan ook in grote getale om hun motors te showen. We kijken onze ogen uit. De meest uitgedoste motors met schitterend spuitwerk en alle snufjes die je maar kunt bedenken (een ipad in je stuur om maar een voorbeeld te noemen). 

We slenteren langs de verschillende barretjes en komen ook langs Coyote Ugly. Net als in de film dansen er ook meiden in cowboylaarzen op de bar maar duidelijk wat minder gelikt als in de film. In de meeste barretjes wordt er live muziek gespeeld en we lopen in en uit en luisteren naar de verschillende bandjes. In een muziekwinkeltje raakt André aan de praat met een oude man die hem wat bluesmuziek aanraadt. Als we weggaan geeft hij ons allebei een boks. Dat blijkt normaal te zijn hier want terwijl we verder lopen wordt André weer aangesproken: Hey Man! En dan boks. Met een goedkeurend knikje mogen we weer verder lopen. Jahoor, we worden helemaal geaccepteerd in Memphis. 

We sluiten de avond af in een karaokebar. De ene klinkt nog vreselijker dan de ander maar schaamteloos staan mannen en vrouwen mee te zingen met allerlei liedjes. Bij mij begint het te kriebelen en ik schraap al mijn moed bij elkaar en kruip ook het podium op. Er wordt geklapt en gejuicht (niet alleen door André) en ik hoor zelfs een 'You go girl' terwijl ik Valerie van Amy Winehouse zing. Wat een ervaring! Opgetreden in Beale Street in Memphis. Wel in een karaokebar, maar toch! 

We slapen de volgende ochtend lekker lang uit en kletsen nog wat met Tom en Sandy voordat we vertrekken naar de volgende muziekstad: Nashville. André gooit de tank vol en maakt nieuwe vrienden bij het tankstation. Op de een of andere manier valt hij heel goed bij de gekleurde bevolking. Deze keer geen boks maar gewoon een zwaai als we de snelweg oprijden. 190 mijl rechtdoor, op naar Nashville! Mijn cowboylaarzen liggen klaar in de koffer. Het regent weer als we wegrijden maar nu 100 mijl verder is het weer stralend zonnetje. Hopelijk houden we dit de hele reis verder vast.