Louisiana & Mississippi Discovery

Zaterdag 11 mei, zondag 12 mei en maandag 13 mei,

In de stromende regen vertrekken we uit Fort Walton Beach. Voorlopig lukt het ons nog steeds om het slechte weer achter ons te laten en ook deze keer begint de zon weer te schijnen zodra we Alabama inrijden. Hier stoppen we om een lekkere buter crosant te eten. Ik geloof dat ze het bij ons butter croissant noemen.

We laten Alabama snel achter ons en rijden door naar Louisiana naar onze volgende stop: New Orleans. Zodra we de stad binnenrijden valt ons op dat de orkaan Katrina nog steeds zijn sporen laat zien. We zien af en toe nog steeds een huis dat verwoest is door de wind en het water. Verder zijn er nog heel veel gebouwen in aanbouw en zien we affiches met kreten als 'building a safer New Orleans'. 

Wij verblijven in het French Quarter wat grotendeels gespaard is gebleven. Daarnaast is het ook een van de weinige buurten in New Orleans waar toeristen veilig kunnen rondlopen. Buiten de grenzen van het French Quarter zit je al heel snel in de 'ruigere' buurten waar toeristen geadviseerd worden om niet te komen. 

Er is genoeg te zien in het French Quarter en we hoeven ons hier geen moment te vervelen. Het is zaterdagmiddag en de stemming zit er al goed in. De bekende straat 'Bourbon Street' staat bekend om zijn vele jazzbars en cafeetjes maar als wij er aan komen is er weinig over van deze authentieke sfeer. Het is nu vooral een straat met veel café's, bars waar op zaterdagmiddag er al flink gefeest wordt. We lopen tussen de zwalkende mensen die al wat vroeg in de middag aan het aperitief zijn begonnen. 

Snel duiken we de volgende straat in, Royal Street. Dit is het New Orleans wat we in gedachten hadden. Mooie winkeltjes met veel kunst en antiek en op elke hoek van de straat muzikanten. Als we verder richting de Mississippi lopen schuiven we aan bij een groepje straatartiesten die een ware show aan het weggeven zijn. Genoeg entertainment dus. 

Tegen de avond komen we weer in Bourbon street terecht waar het feest nu echt is begonnen. De bekende kralenkettingen vliegen door de lucht en het is niet eens Mardi Gras. Jong en oud, iedereen loopt over straat en 9 van de 10 keer met een glas drank in zijn hand. Wij slaan het geamuseerd gade vanaf een typisch balkon terwijl we genieten van een Zuiderse specialiteit. 
Zaterdagavond in New Orleans! 

De volgende ochtend slaapt de stad zijn roes uit en besluiten wij om ons bezoek aan New Orleans te verkorten en vandaag al door te rijden naar het Noorden. We vreten stiekem heel wat kilometers en zo hebben we een aantal dagen met maar routes van 2 uur. Een goede keus blijkt later want nog geen paar uur later wordt New Orleans opgeschrikt tijdens de moederdagparade door een 'shooting'. 3 verdachten lossen verschillende schoten en 19 mensen raken gewond. Gelukkig geen doden maar de rillingen lopen over ons rug bij dit nieuws. 

Gelukkig zijn wij al op weg langs de Mississippi richting Baton Rouge, de hoofdstad van Louisiana. Onderweg stoppen we bij een typisch Plantation House: Oak Alley. We krijgen een rondleiding door het oude huis en krijgen een indruk van hoe het leven er uit moet hebben gezien ongeveer 150 jaar geleden. 

Na het bezoek rijden we noordelijker met de Mississippi mee naar Baton Rouge. 's Avonds hebben we niet veel zin om er nog op uit te gaan en daarom eten we in het restaurant van het hotel. We zijn de enige gasten en de ober is duidelijk blij met wat gezelschap. Hij adviseert ons een lekker glas wijn en een heerlijke typische Zuiderse specialiteit: pasta met Jambalaya saus met kip en garnalen. Heerlijk! Voor het eerst eet ik heel mijn bord leeg. De chef komt zelfs uit de keuken om te checken wie dat is geweest. 

Tijdens het eten raken we in gesprek met de ober. Hij vertelt honderduit over zijn leven. In 2005 was hij een van de vele slachtoffers van de orkaan Katrina. Hij vertelde ons dat hij gelukkig op tijd is geëvacueerd en tijdens de storm in Texas zat maar zijn huis was totaal verwoest. Hij is nog een keer terug gegaan maar er was niks meer van over. Het water had flink huisgehouden en hij vertelde dat alles op zijn kop stond. 

Met hulp van de overheid en familie is hij opnieuw begonnen in Baton Rouge. Hij zag het als een nieuwe kans om zijn zoon een beter leven te geven. Ook hij woonde in een wat ruigere buurt in New Orleans en daar was hij bang dat zijn zoon het verkeerde pad op zou gaan. In Baton Rouge is de sfeer gemoedelijker en trots vertelde hij dat zijn zoon aanstaande dinsdag zijn high school diploma krijgt. We krijgen foto's te zien van zijn zoon terwijl hij op het punt staat om te vertrekken naar Prom. Zijn zoon gaat zelfs studeren na de zomer en je kon merken dat de ober zelf deze mogelijkheden nooit heeft gehad. Na het eten bestellen we nog een glas wijn en praten we nog wat over luchtigere zaken maar zijn verhaal heeft erg veel indruk op ons gemaakt. 

De volgende ochtend vervolgen we onze reis richting Natchez, Mississipi. We nemen Highway 61 wat ook bekend staat als de Blues Highway. Natchez is één van de weinige steden die nog veel gebouwen in originele staat heeft van voor de Burgeroorlog in 1860. De stad heeft zich namelijk vrij snel overgegeven aan de Union en zij hebben de vele schitterende huizen gespaard. 

Net buiten de stad ligt één van de grootste Plantation Houses. Melrose Plantation. De Park Ranger is blij verrast als we binnenstappen want we zijn de eerste bezoekers van de dag. Het is dan al half 2 in de middag. We kunnen een rondleiding krijgen voor 10 dollar die om 2 uur start maar de Ranger vindt het ook geen probleem om ons alvast een kijkje te laten nemen. Dat aanbod nemen we graag aan en zo krijgen we een privé rondleiding door het enorme huis. 

De dag ervoor waren we in Oak Alley geweest maar dat valt in het niet bij de pracht en praal wat we hier te zien krijgen. Een van de rijkste families uit Natchez woonde in dit huis. Ze hadden verschillende plantages in Mississippi en Louisiana en meer dan 330 slaven. Tijdens de burgeroorlog heeft de familie alles verloren maar het huis is bewoond gebleven tot 1975. Steve, de park ranger vertelt ons vanalles en is verrassend open over de slavernij in deze tijd. Het blijkt dat hij hier zelf ook wat research over doet want er is vrij weinig bekend over hoe zij deze tijd hebben beleefd. Dit heeft er vooral mee te maken dat de slaven niet konden lezen of schrijven. Er waren zelfs wetten die het verboden om deze mensen dit te leren en daarom is er bijna geen schriftelijk bewijs. Bovendien was de rassenstrijd nog in volle gang zodat ook na de opheffing van de slavernij de zwarte bevolking zich niet durfde uit te spreken over hoe het er toentertijd aan toe ging. We zullen het dus nooit helemaal te weten komen maar Steve probeert er zoveel mogelijk research naar te doen

Natchez was een van de belangrijkste plekken waar er slavenhandel plaats vond en de rassenstrijd leeft nu nog steeds. Ranger Steve wist ons zelfs te vertellen dat pas in 1992 blanke en zwarte kinderen naar dezelfde school mochten gaan. Een onwerkelijk idee! 

Na de rondleiding willen we Steve betalen voor de rondleiding maar dat wil hij niet hebben. We doen daarom een donatie en schrijven een extra positief bericht in het gastenboek over onze gastheer.

We gaan verder met het ontdekken van Natchez en we zien het ene na het andere prachtige huis. We stoppen bij Big Mamma's Tamales voor een drankje. We worden hartelijk ontvangen door een oud dametje die ons aanbeveelt om een de Hot Tamales te proberen. Dit is varkensvlees gemalen met veel kruiden, gewikkeld in een jasje van mais. Het ziet er echt heel erg vies en het voelt raar aan in je mond. De smaak is ok maar we vinden het niet echt lekker dus met lange tanden weten we er 2 naar binnen te werken. De derde laten we lekker staan en snel vluchten we het restaurantje uit. 

We wandelen verder downtown Natchez. Het stadje ziet er rustig en vredig uit maar schijn bedriegt lijkt het. Zomaar in een woonwijk staat er een gevangenis en net als wij langslopen komt er een politieman met een gevangene naar buiten. Ik krijg er de kriebels van maar André weet er nog snel een foto van te maken. Ik houd in ieder geval vanavond de deur op slot.

We maken ons nu klaar voor een hapje in het restaurant van een ander Plantation House en morgen vertrekken we richting Clarksdale voor de Ultimate Blues Experience. We zijn erg benieuwd! 

Liefs 
André & Joyce

p.s. bedankt voor alle leuke reacties.
p.s. 2. in het vorige verhaal ben ik nog vergeten te schrijven dat we op het strand van Fort Walton Beach nog schaamteloos een man met zijn kinderen hebben uitgelachen. Het water was redelijk wild en deze vader ging laten zien aan zijn kinderen hoe ze moesten kanoën. Heel stoer liep hij het water in maar hij is meer kopje onder geweest dan wat anders. Ik denk dat hij wel 20 keer is omgeslagen en probeerde André en ik eerst nog ons lachen in te houden. Op een gegeven moment konden we dat echt niet meer. Na een kwartier konden we niet meer en besloot de vader het ook op te geven. Dit moest ik van André nog opschrijven want dit is nu al één van zijn favoriete momenten van deze vakantie.