Southern Feeling

Maandag 6 mei en dinsdag 7 mei,

Het weer is omgedraaid en in de stromende regen vertrekken we 's ochtends vanuit Atlanta richting South Carolina naar het plaatsje Charleston. Gelukkig rijden we het mooie weer tegemoet en bij onze eerste tussenstop kunnen we al in de zon zitten. 

Het grootste deel van de reis rijden we over de interstate welke volledig omringd is door groene bossen en moerassen. Een heel ander zicht dan wat we gewend zijn uit het droge zuid-westen. Zodra we de staatsgrens van Georgia naar South Carolina oversteken rijden we ook een stuk binnendoor. Langs de route komen we vanalles tegen. Vieze, oude trailers maar ook schitterende plantagehuizen met grote stukken land er om heen. Het meest van al wat we zien zijn kerken. We verbazen ons er werkelijk over. Elke 5 minuten komen we wel een kerk tegen, de methodist church, de baptist church, catcholic church, church of Jesus Christ. Ze hadden ons verteld dat religie in het Zuiden erg belangrijk is maar dit hadden we niet verwacht. We vragen ons af hoe het mogelijk is dat al deze kerken kunnen blijven bestaan. Aangezien de kerken er goed onderhouden uitzien is dit blijkbaar geen probleem. 

Na een rit van 5 uur komen we aan op de plaats van bestemming en is de zon helemaal doorgebroken. We bevinden ons helemaal aan de oostkust van de VS bij de Atlantische oceaan. We verblijven in een kleine bed&breakfast in het midden van het centrum van Charleston. Het centrum is erg compact dus we kunnen te voet alles afleggen. 

Charleston is van oudsher een Engelse plaats en dat is goed te zien aan de gebouwen. Het is ook de plek waar de burgeroorlog is ontstaan. South Carolina was de eerste staat die zich losmaakte van de Union en een eigen verbond oprichtte namelijk de Federates. De Union wilde de slavernij aanpakken en hier waren de zuidelijke staten erg op tegen. Met South Carolina als eerste staat die zich losmaakte zijn er vele anderen gevolgd en is er zo een conflict ontstaan wat jaren heeft geduurd. Veldslagen worden rondom Charleston nog steeds nagespeeld maar vooral in het weekend dus dat moeten we helaas missen. 

Gelukkig is er genoeg ander moois te zien. Het is een erg rijke plaats met een dure winkelstraat, grote huizen en welvarende Amerikanen. Ten minste, als je downtown blijft. Net even buiten het centrum kom je in de vervallen wijken en is de armoede goed zichtbaar. 

De volgende ochtend is het ook in Charleston aan het regenen. We pakken onze spullen weer in en hebben weer geluk want we rijden weer richting het goede weer. Deze keer een korte rit naar Savannah,Georgia. Volgens de Franse krant 'le Monde', de mooiste stad van de VS. 

Naast de mooiste stad van de VS is Savannah ook de 'most haunted city'. Leuk! Dan komt er nog bij dat de Inn waar we verblijven ook bezeten is. Leuk! Dat stond er op booking.com niet bij. De Inn is al meer dan 100 jaar een accomodatie van gasten en blijkbaar ook een van de plekken waar het 's nachts spookt in Savannah. Vooral in kamer 204 komt het spook Anna regelmatig buurten. Gelukkig zitten wij in kamer 201 maar ik vind het toch akelig dichtbij.  

We blijven dus niet te lang in de Inn hangen en gaan de stad verkennen. Het is inderdaad een erg mooi stadje met veel geschiedenis. Het stadje ligt heel toepasselijk aan de rivier de Savannah wat vroeger een erg belangrijke plek was voor de katoenhandel. Nu is het er vooral erg toeristisch. 

Downtown komen we langs mooie pleinen die elk weer een ander persoon eren die belangrijk is geweest voor Savannah. We zijn de hele middag zoet met het ontdekken van de stad en de plaatselijke horeca. Smoothie hier, broodje daar, koffie ergens anders. Ondertussen lekker mensen kijken. Ja hoor, dit is vakantie!

Tegen de avond gaan we terug naar de Inn en gaan we onze coupon inwisselen voor een gratis drankje in de lounge. We schuiven aan en hoe verrassend, bij het bestellen van wijn moeten we onze paspoorten laten zien. Ik kan het toch niet laten om te vragen of dit door onze leeftijd komt omdat we hier in Nederland nooit problemen mee hebben (OK, ik moest vorig jaar bij de AH ook mijn paspoort laten zien toen ik een flesje witte wijn voor in de risotto ging kopen, maar toen had ik geen make up op en mijn haren vastgebonden). Maar het was inderdaad omdat we er zo jong uitzien. Nu is dat aan de ene kant wel een compliment maar aan de andere kant, bij André zit ze er 12 jaar naast. 

We worden geamuseerd gadegeslagen door een koppel aan de bar. Ze smoezen wat met de barvrouw dus we vragen ons al af wat ze te bespreken hebben. Dat wordt al snel duidelijk want de man schuift naar ons toe om te vragen waar we vandaan komen. Hij en zijn vrouw komen uit Atlanta en zijn ook op vakantie en ze vragen of we na ons wijntje nog eentje willen drinken want die hebben zij al voor ons betaald. Ontzettend aardig! We kletsen wat en komen vanalles over hun te weten. De man heet Robbert en is vrachtwagenchauffeur en zijn vrouw Brenda is store manager van een kledingwinkel. Ze zijn al voor de tweede keer in Savannah en in dit hotel dus het verhaal gaat al snel over spoken. Blijkbaar kan je ook een spokenjachttour doen 's avonds waar je langs alle plekken komt waar het zogezegd spookt. Robbert geloofde het allemaal niet zo maar Brenda was er heilig van overtuigd dat ze een spook op de foto heeft gezet. 

Bij het tweede drankje zijn Robbert en Brenda klaar om te gaan eten en dus nemen we afscheid van deze hartelijke mensen. Het volgende koppel schuift al weer aan en dat blijken Belgen te zijn. Zij komen uit het verre Turnhout en zijn zo ongeveer dezelfde reis aan het afleggen als wij. Ook met deze mensen hebben we een leuk gesprek terwijl bij mij het tweede glas wijn al goed naar mijn hoofd begint te stijgen. Ik excuseer mezelf om even naar de wc te gaan en wat water in mijn gezicht te plensen. Bij het afstijgen van mijn kruk wil ik in André's oor fluisteren: 'ik ben echt zat', maar goed dat was dus iets harder dan ik had bedoeld. Ja en die Belgen hebben dat natuurlijk luid en duidelijk verstaan. Genant! Vooral voor André want hij bleef met ze aan de bar zitten. We hebben ons daarom maar snel uit de voeten gemaakt en zijn een vette hap gaan eten om de boel weer een beetje in evenwicht te brengen. Hopelijk komen we ze verder niet meer tegen op de route. 

Als we 's avonds terug gaan naar het hotel zien we de busjes van de spooktours langs het hotel passeren. Ik word er helemaal zenuwachtig van. Straks komt er nog echt een spook. André is gelukkig weer de stabiele factor die 's nachts bij elk minste of geringste geluidje me gerust stelt. 

En jawel, het is nu ochtend. We hebben de nacht doorstaan en springen zo de auto in om verder te reizen naar Florida. 

See ya'll later!