Across Dixie Land to the Sunshine State

Donderdag 9 mei en vrijdag 10 mei,

Opgelucht laten we het spookstadje achter ons en rijden we naar onze volgende bestemming in Florida. We rijden dieper en dieper Georgia binnen en in plaats van een grote interstate worden we via binnendoor-routes steeds zuidelijker geleid.

We rijden weer langs prachtige huizen en tientallen verschillende kerkjes. We komen langs verschillende plaatsjes en in eentje daarvan, Valdosta, stoppen we om te lunchen. Bij het zoeken naar een geschikt restaurantje worden we geholpen door een vriendelijke dame die ons alle mogelijke plekjes aanwijst. Als we er eentje hebben uitgekozen zien we haar later nog eens voorbij lopen en met haar duimen omhoog gebaart ze of we blij zijn met onze keuze. 

Na een rit van 4,5 uur komen we aan in de hoofdstad van Florida: Tallahassee. Als hoofdstad valt er bar weinig te beleven en deze tussenstop is daarom ook meer bedoeld om de nacht door te brengen en zo vroeg mogelijk weer door te rijden naar de kust. 

De avond in Tallahassee brengen we door in de bios, kijkend naar Iron Man 3 in 3D. Oh yeah! Samen met nog 8 anderen! We hadden de zaal bijna voor ons alleen. 

's Ochtends vertrekken we zo vroeg mogelijk richting de kust, Fort Walton Beach. Even zijn we in verwarring gebracht als de reis op de GPS maar 1,5 uur blijkt te duren in plaats van de verwachte 2,5 uur. Opgetogen vertrekken we, want dat betekent dat we sneller op plaats van bestemming zijn. Rond aankomsttijd blijkt dat we er nog lang niet zijn en dan begint het pas te dagen. We zijn in een andere tijdzone terecht gekomen en we draaien de klok een uurtje terug. 

Eenmaal aangekomen dumpen we zo snel mogelijk onze spullen op onze kamer (met balkon en zeezicht, jaja) en rennen bijna naar het strand. Het is er paradijselijk! Wit strand, azuurblauwe zee en de ligstoelen staan al klaar met een parasol. We ploffen neer en verder dan een duikje in de zee komen we die middag niet. Heerlijk ontspannen gaan we 's avonds bij een plaatselijk visrestaurantje eten. (ja, ook André aan de vis van de dag). En het afzakkertje nemen we in de Kontiki bar van het hotel. 

De naam zegt het al, het is een erg foute bar met nog foutere types. In de hoek van het barretje zit een man met akoestische gitaar zijn uiterste best te doen om alle klassiekers met een lijzige stem te spelen maar hij wordt overstemd door luidruchtige mannen en vrouwen aan de bar die er duidelijk al te lang zitten.

We bestellen een drankje en natuurlijk moeten we ons ID  laten zien. Gelukkig is de barman er luchtig over en zegt hij dat we het maar als een compliment moeten zien. Dat doen we dus maar en we vertellen hem dat we er ook niks aan kunnen doen maar dat het de genen van onze moeders zijn waardoor we zo jong lijken :-).

Ons Nederlandse taaltje trekt al gauw de aandacht van de vrouw die naast ons zit aan de bar en het duurt niet lang of ze spreekt ons aan. We beginnen een praatje maar mevrouw heeft duidelijk al iets te veel op. Terwijl ze probeert te lurken aan haar flesje bier zet ze hem eerst een paar keer
tegen haar wang voordat de fles haar lippen raakt. Ondertussen hoort ze ons ontzettend uit, waar komen we vandaan, waar gaan we naartoe enz. enz. Zij komt zelf uit Minnesota het hoge noorden en stelt zich voor als een echte Yankee en Democrate. Na de introductie komen de ongepaste vragen: zijn jullie christelijk, zijn jullie getrouwd, niet? zijn jullie dan broer en zus, hoe kunnen jullie deze vakantie betalen. We werden er een beetje vervelend van. We drinken daarom snel ons drankje op en laten Christine, vrienden noemen haar Chris, alleen achter met haar man. Die overigens een stuk normaler was maar niet aan het woord kwam. 

De volgende dag zit het grootste deel van de dag de zon verstopt achter de wolken en we brengen daarom maar een uurtje door op het strand. We hebben wel trek in een drankje en we schuiven aan de Pool Bar aan. Nog voor we iets kunnen zeggen worden we al gevraagd of we ons ID bij ons hebben. We komen net het strand afgelopen dus natuurlijk hebben we die niet bij ons. De barman vraagt ons daarom gewoon naar onze geboortedatum en gaat er maar vanuit dat het goed is en laat ons zitten. We wilden niet eens een alcholisch drankje bestellen en houden het bij een vruchtensap. Don, de barman voelt zich daardoor wel een beetje voor schut staan en daardoor krijgen we de drankjes 'on the house'. Alright! 

Tegen de avond vertrekken we richting Destin een nabijgelegen badplaatsje met een leuk centrum. We brengen daar de avond door en we worden steeds blijer met onze jeugdige uitstraling. Terwijl André buiten geniet van een espressootje neus ik rond in de Victoria's Secret winkel. In de winkel wordt ik aangesproken door een vrouw met de vraag of ik in de winkel werk. Verbaasd antwoord ik van niet waarop ze zegt: you should, you look like one of them Angels. Kortom: gratis drank en een compliment waarvan ik weer een meter groei! Mijn dag kon niet meer stuk. 

En nu zijn we onderweg vanuit Fort Walton Beach voor ons tweede deel van de reis: de Mississippi Delta met als eerste stop: New Orleans! Terwijl André de miles maakt, typ ik mijn verhaal. Dus naast DJ-en, navigeren houd ik mezelf ook bezig! 

Groetjes André & Joyce