Natuurpark of pretpark?

De avond in Kanab eindigen we rond een kampvuur waar we voor het eerst smores eten. Dit zijn marshmallows die je boven het vuur verwarmt en daarna tussen 2 crackers stopt samen met een stuk chocolade. Zware caloriebommen en de combi van spek met chocolade vond ik niet zo heel erg smakelijk maar toch leuk om een echte Amerikaanse traditie te hebben gedaan. De volgende ochtend na het ontbijt vertrekken we richting Zion National Park. Als we aankomen rond 9:00 uur is de parkeerplaats al vol. We hebben een hotel op 5 minuutjes van het park en daar kunnen we gelukkig onze auto kwijt en gaan we per shuttlebus naar het park. Het grootste gedeelte van Zion National Park is alleen toegankelijk via speciale shuttlebussen. Als we bij het Visitor Center aankomen voelt het daarom alsof we in een pretpark zijn aangekomen. Het krioelt er van de mensen, oud en jong, stellen, gezinnen en alle nationaliteiten. De bussen rijden af en aan en in een van de volgepropte bussen worden we als een kudde schapen het park in gereden. Er zijn verschillende wandelingen te doen met verschillende niveau's : makkelijk, gemiddeld en zwaar. We besluiten om voor een gemiddelde wandeling te gaan en verwachten dat de gezinnen met kinderen voor de makkelijke varianten zullen kiezen maar niets is minder waar. De 1,5 uur durende wandeling langs de 'Emerald Pools' met watervalletjes, hangende tuinen en natuurlijke bronnen is één grote optocht. In de polonaise volgen we het pad en dat doet wel een beetje afbreuk aan de ervaring. Overal waar je kijkt zijn er mensen. De temperatuur is flink opgelopen en met de brandende zon op onze schouders voelt het als een beproeving. We verbazen ons over de gezinnen met jonge kinderen, ja zelfs baby's, die hun kroost in deze temperaturen een berg opslepen. Kleine jongetjes en meisjes die puffend en steunend naar boven lopen en waarvoor elke stap een bergbeklimming lijkt. Eenmaal boven vinden ze het veel leuker om met het zand te spelen dan te kijken naar een of andere waterval. Na de eerste wandeling moeten we onszelf even herpakken. We zijn de dagen ervoor op plekken geweest die allemaal vrij rustig waren omdat ze niet zo bekend zijn maar Zion is geen onontdekte parel zoals in onze reisgids staat. Mooi ja, maar onontdekt nee, echt niet. De kinderen in Amerika hebben van begin juni tot half augustus zomervakantie en dat is erg goed te merken. Na een vette hotdog en een gezonde smoothie (beetje compenseren) besluiten we ons niet uit het veld te laten slaan door de drukte. Dit park staat al zo lang op ons verlanglijstje. Dus nemen we de bus naar het uiterste puntje van de vallei en beginnen we aan een wandeling langs de rivier totdat we aankomen bij de 'Narrows'. De Narrows is een van de bekendste gedeeltes van het park en dit is het deel van de canyon wat volledig onder water staat en waar de Virgin River doorheen stroomt. Het is mogelijk om de wandeling voort te zetten door het water maar dit wordt in de gids omschreven als een zware en gevaarlijke wandeling waar je speciale schoenen voor nodig hebt, een wandelstok en nog allerlei dingen die wij natuurlijk niet hebben voorbereid. Echter als we aankomen bij de Narrows lijkt het wel een wildwaterpark. Overal plonsen er mensen in het water, zien we kinderen op opblaasbanden die zich lachend laten meevoeren op de "levensgevaarlijke" stroming van de rivier en zitten er mensen in groepjes bij de rivier. Natuurlijk zit een ongeluk in een klein hoekje en onder andere weersomstandigheden kan het er zeker gevaarlijk zijn maar met een temperatuur van 35 graden is de wandeling door de rivier wel erg aantrekkelijk. Speciale schoenen hebben we niet maar dat kan ons niks schelen. We gaan er gewoon in! De stroming is toch best wel sterk en met dure camera's en telefoons in onze tassen is het oppassen geblazen. Een wandelstok zou toch wel handig zijn. Gelukkig ben ik met superman getrouwd want op het moment dat ik zeg dat een stok wel van pas zou komen staat André met een wandelstok in zijn handen en geeft die aan mij. Het zou kunnen dat er nu iemand nog steeds naar zijn stok zoekt maar wij hebben nog even gekeken maar hij leek toch echt te zijn achtergelaten. Op het gemak lopen we door het water en hoe verder we komen hoe rustiger het wordt. Het wordt een van de leukste wandelingen die we tot nu toe hebben gedaan. Het koele water, de schaduw van de canyon en de uitdaging om overeind te blijven zorgen voor een onvergetelijke ervaring. Na een tijdje steekt er een wind op en begint het weer te veranderen. Het teken voor ons om terug te gaan naar de bus en als we in de bus zitten begint het keihard te regenen en te onweren. Net op tijd dus! Een uur later zijn we terug bij ons hotel. Een heerlijk hotel met een mooi terras met uitzicht op het park. Na zonsondergang duiken we in ons bed en nog voor de zonsopgang (5 uur) staan we op. We willen de ochtend gebruiken om nog een aantal wandelingen te doen. In de ochtend hopen we dat het nog niet zo druk is en niet zo warm. We kunnen om 6 uur al ontbijten in het hotel en ook dat is verrassend goed. We twijfelen tot op het laatste moment of we de wandeling Angel's Landing zullen doen. Het is een moeilijke maar spectaculaire wandeling want je klimt tot wel 2000 meter de lucht in. Na wat onderzoek op internet wordt de wandeling echter afgeraden als je last hebt van hoogtevrees omdat je langs een hele stijle wand naar boven klimt en als we in een ander artikel lezen dat er in de laatste 4 jaar er 6 doden zijn gevallen besluiten we toch maar wat dichter bij de grond te blijven. We doen die ochtend twee andere wandelingen en zoals gehoopt is het nog niet zo warm en helemaal niet druk. Om iets voor tienen zijn we weer terug bij het hotel. Net op tijd om nog een rondje ontbijt mee te doen. Na die wandelingen smaakt dat tweede ontbijt uitstekend. Rond het middaguur stappen we in de auto en laten we het natuurgeweld achter ons en gaan we op pad naar het echte pretpark: Las Vegas. Een paar uur later zijn we aangekomen en draaien we onze klok nog een uurtje verder terug. Ook dit jaar slapen we weer in het Aria Resort, net als vorig jaar en ook weer dit jaar gaan we voor de 20 dollar trick. Dit is de beste tot nu toe! Aangekomen bij de receptie worden we geholpen door iemand die net aan z'n shift begint dus dat is mooi. Die heeft er nog zin in! Met een stralende glimlach schuif ik de man mijn paspoort en creditcard toe met daartussen de 20 dollar en vraag hem of hij wil kijken naar een complimentary upgrade. Ik vertel hem dat we op honeymoon zijn en als hij vraagt of we eerder in Vegas zijn geweest bevestig ik dat en vertel hem dat we ook hier verbleven. (Terugkerende klant, kan van belang zijn.) Ik doe er nog een schepje bovenop en zeg dat André me hier ten huwelijk heeft gevraagd. 'Hier' is natuurlijk een breed begrip. Hij vatte het waarschijnlijk op als 'hier' in het Aria Resort terwijl ik natuurlijk 'hier' in Amerika bedoelde. Ja, ik heb alle registers opengetrokken en het heeft gewerkt. En hoe?! We hebben een upgrade gekregen naar een kamer die twee keer zo groot is als de kamer die we eerst hadden. We verblijven in de Crystal Suite wat eigenlijk meer op een appartement lijkt dan een hotelkamer. We hebben een woonkamer, slaapkamer, enorme badkamer, wc met ingebouwd douchje en fohn. Ja echt een fohn voor je billen! 3 tv's: woonkamer, slaapkamer en badkamer, uitzicht op de Strip, we kunnen in alle ruimtes afzonderlijk de temperatuur regelen. Ik kan nog wel even doorgaan maar de kamer is fantastisch. En het meest absurde van allemaal is dat het ongeveer 95 m2 is wat dus een groter oppervlak is als ons huis (88m2). Voor 20 dollar hebben we een kamer die normaal gesproken het dubbele kost van wat wij nu betalen. Kortom dit is de beste 20 dollar die we ooit hebben uitgegeven! Nadat we alle knopjes in de kamer hebben uitgeprobeerd gaan we doen wat we altijd doen in Vegas. Shoppen bij Caesar's Palace! 's Avonds heerlijk uit eten met een wijntje en na een hele lange dag ligt het bed in onze suite extra lekker. Liefs en xxx André & Joyce