Indianen kunnen niet koken!

Ons romantische, 1-week-getrouwd-diner, was zoals verwacht een tegenvaller. Waren we toch maar naar de Subway gegaan. Nee, we kozen ervoor om dichtbij het hotel te blijven en in het restaurant van onze Holiday Inn te eten. Een traditioneel 'native american' restaurant. Alcohol werd er niet geschonken maar gelukkig konden we ons op de hotelkamer indrinken.            

  
Om in de stijl van het restaurant te blijven bestelden we een Navajo Taco. Dit traditionele gerecht laat zich het beste omschrijven als een pizzabodem waarop ze chilisaus hebben gekwakt. Het gerecht was aan de lauwe kant wat de smaak niet verbeterde maar om toch wat in ons maag te hebben aten we dapper onze portie op en spraken we af om ons niet meer te laten misleiden door de roodhuiden. Of beter gezegd dikhuiden want het lijkt wel of alle native americans obese zijn. 

 
De volgende ochtend gaan we naar de plaatselijke supermarkt om een ontbijtje te halen wat al een stuk beter smaakt en gaan we op weg naar Canyon de Chelly (je spreekt het uit als Canyon Deshee). Dit is een nationaal monument en na een bezoekje aan het visitor center gaan we direct op pad naar de enige wandelroute die vrij toegankelijk is voor publiek. Voor andere routes is een navajo gids verplicht. De Navajo stam leeft nog steeds in dit gebied en delen van het park zijn daarom niet toegankelijk voor publiek.

 
Voorzien van water, koekjes, fruit en fotocamera's maken we de afdaling van 260 meter de canyon in. Inmiddels zijn we al wat gewend en zonder problemen slingeren we langs de wand van de canyon naar beneden tot we in de vallei aankomen. Daar bewonderen we de oude ruines van de vorige bewoners van de canyon en maken we kennis met wat huidige bewoners. Een aantal dametjes verkopen prachtige sieraden en aardewerk en natuurlijk kan ik de verleiding niet weerstaan.  

De canyon is prachtig maar voor het echt te warm wordt beginnen we aan de klim naar boven en dat valt niet mee. We nemen de tijd en stoppen onderweg om te picknicken. Eenmaal boven zijn we uitgeteld en zijn we blij dat er geen andere wandelingen meer op de planning staan. De rest van het park bezoeken we met de auto en dat levert weer prachtige foto's op. 

Wanneer we foto's aan het maken zijn op de mooiste plaatsen komen we een oudere man en vrouw tegen (waarschijnlijk zijn stiefdochter) die op een soort van persoonlijke reis zijn en elkaar proberen terug te vinden in dit spirituele land. Terwijl André foto's maakt en alle standen op beide camera's uitprobeert, installeer ik mezelf op een grote kei en luister ik ongegeneerd (ze denken volgens mij dat ik hun niet kan verstaan) naar de diepgaande gesprekken tussen de twee. Het lijkt wel een soap en het wordt steeds spannender. Maar op een gegeven moment heeft André elke hoek wel gefotografeerd en zou het opvallen als we zouden blijven luisteren dus nu weet ik nog steeds niet waarom de oude man geen contact meer heeft met Carrie en wie de ranch heeft gekregen na de scheiding. 

In de auto fantaseren we verder over hoe het verhaal eindigt. We zullen het nooit weten. 

Na ons bezoek aan Canyon de Chelly vervolgen we onze reis naar Monument Valley. Een oude bekende want in 2012 zijn we hier al eens geweest. Toch wilden we hier graag nog eens naartoe omdat we de vorige keer niet in het hotel 'The View' hebben overnacht. Dit hotel ligt in het park en alle kamers hebben uitzicht op de bekende tafelbergen. 

Rond 15:00 uur komen we aan in het park en kunnen we direct inchecken. Het uitzicht vanaf de kamer is prachtig. Na een frisse douche pakken we de auto en doen we hetzelfde tochtje door het park als 3 jaar geleden. De vorige keer regende het en was het vrij fris maar nu zijn de weersomstandigheden goed en het licht om te fotograferen optimaal. We doen er daarom 3x zo lang over om alles te bekijken en vast te leggen maar wat geeft het. We slapen toch in het park. 

In het begin van de avond zijn we terug op onze kamer en onder het genot van een glaasje wijn genieten we van de zonsondergang. André gaat helemaal los met fotograferen en als de zon echt onder is hebben we toch wel trek gekregen. 
Het hotel heeft ook een restaurant en als we onze hotelgids mogen geloven is 'The Green Chile Stew' wereldberoemd en door het blad Esquire in 2005 uitgekozen als 1 van de 25 must-eats in de US. Volgens mij hebben we de stew uit 2005 gegeten en stond die al 10 jaar lang te pruttelen in de keuken. Met stip op 1, de slechtste restaurantervaring ooit. We hebben zelfs geen fooi gegeven dus dat is wel erg want normaal gesproken bij een slechte ervaring geef je alsnog 10% fooi. Zo erg was het dus! 

Gelukkig zijn er nog snoepautomaten met chips dus echt honger hebben we niet gehad maar we kunnen de volgende conclusie wel stellen: Indianen kunnen niet koken! 

Het uitzicht van ons hotelkamer maakt alles goed en met een spectaculaire onweersbui en een hemel vol met schitterende sterren is het niet erg dat er geen wifi is op de kamer. André blijft nog lang buiten om de sterrennacht te fotograferen en leert functies op de camera kennen waarvan hij het bestaan nog niet wist. 

De volgende ochtend voor het licht wordt, en dat is heel vroeg, staat hij daarom vol energie al naast het bed om de zonsopgang te fotograferen. Ik sleep me ook naar het balkon maar heb het gevoel dat ik nog droom. Het is wel een erg mooie droom maar ik ben blij dat we de foto's nog hebben zodat ik het nog eens kan terugkijken. 
Nadat de zon op is staat er nog een ontbijt op ons te wachten in dat fijne restaurant van de dag ervoor. Het laat zich al raden dat ook het onbijt niet veel soeps was maar aan fabrieksbrood kun je niet veel fout doen dus met een dikke laag jam is het nog best weg te krijgen.

Bij het uitchecken blijkt dat ze het ontbijt 2x hebben gerekend maar in plaats van het geld er af te halen rekenen ze nog eens 30 dollar extra. Het vrouwtje achter de receptie krijgt het niet voor elkaar om het te corrigeren en moet wachten op de manager om het te regelen. Maar die komt pas eind van de ochtend, of 's middags of niet. Daar gaan we dus niet op wachten. We hopen dat het goed komt anders hebben we die niet betaalde fooi van de dag ervoor dubbel en dwars betaald.

 
We zijn blij dat we vandaag weer terug naar de bewoonde wereld gaan maar voor we doorrijden naar Utah stoppen we bij de plek waar we 3 jaar geleden ook zijn gestopt voor een bijzondere fotoshoot. 

En zo zijn we aangekomen in Kanab. Een rustig stadje waar we overnachten in een piepkleine kamer in een gezellige lodge. Vanavond zijn we uitgenodigd bij het kampvuur om marshmallows te roosteren dus we zijn erg benieuwd naar hoe dat zal smaken. 

Morgen op naar Zion National Park! Hopelijk deze keer geen overstromingen zodat we het park gewoon kunnen bezoeken.

 
Liefs en xxx
André & Joyce