Extreme wandelingen en angstaanjagende bomen!

Na de prachtige zonsondergang in Sedona gaan we bij de plaatselijke Mexicaan eten om daarna vroeg in bed te kruipen. Bij het krieken van de ochtend (lees 5:30 uur) staan we op en na een waardeloos, ja ik kan er niks anders van maken, ontbijt gaan we op pad. We zijn namelijk in de hiking modus.   

André heeft een aantal prachtige routes uitgezocht en al snel komen we erachter dat de kaarten waarop deze mooie routes staan nog op onze hotelkamer liggen. Geen zin om terug te keren naar het hotel besluiten we op ons geheugen te vertrouwen en gaan we naar het eerste vertrekpunt en dat is de tocht naar Cathedral Rock.        

Een korte tocht van 0,7 mijl dus dat moet goed te doen zijn om te beginnen. Wat we ons alleen niet meer herinneren is dat de hike relatief kort is, maar komen we er na een kwartier lopen achter dat we flink de hoogte in gaan tot 185 meter. Bovendien wordt het rustige wandeltochtje al gauw een heuse bergbeklimming. Ook al is het nog vroeg de zon schijnt volop en we stoppen af en toe onder een verdwaalde boom om even bij te komen. En natuurlijk ook van het uitzicht te genieten. Vastbesloten om de top te halen gaan we dapper door maar eng is het af en toe wel. 

Eenmaal boven aangekomen is het de tocht dubbel en dwars waard want we hebben een schitterend uitzicht en kunnen in de schaduw van de rotstoppen uitrusten voor we aan de klim naar beneden beginnen. We zitten er heerlijk en genieten van de rust en de stilte en proberen de spirituele krachten op te vangen in de vortex.

Sedona is namelijk een plek waar de new age hoogtij viert. Men beweert namelijk dat  er in Sedona verschillende aardse krachten samenkomen waar er op speciale punten spirituele vortexen ontstaan die de ziel versterken.

 
Nou een versterkte ziel komt goed van pas bij de afdaling want wat is me dat steil. We glijden zowat sommige stukken naar beneden. Misschien komt dat ook omdat we, op advies van een local die we aan de top ontmoeten, niet de normale weg naar beneden volgen maar de "alternatieve route". Spannend is het wel maar ik ben toch blij als we uiteindelijk weer beneden zijn. 

Volgende stop op onze route is Chapel Rock. Op een berg is er een prachtige kapel gebouwd waar we gewoon met de auto naartoe kunnen rijden. Niks geen gevaarlijke rotspartijen om te beklimmen maar gewoon een geasfalteerde weg tot aan de kapel. De kapel is klein maar sfeervol en na het branden van een kaarsje hebben we trek gekregen. 

Ook zonder kaart weet André zich nog de naam van een hotel/restaurant te herinneren dat volgens de gidsen de moeite waard is om te bezoeken. De naam is al goed: 'Enchantment Resort'. En betoverend is het. Het is een resort in de middle of nowhere, tussen de prachtige rode rotsformaties met meerdere restaurants met een geweldig zicht. We dwalen eerst wat rond op het resort en komen erachter dat ook als niet hotel-gast we zonder problemen over al naar binnen kunnen. De spa, het zwembad, de winkels en de restaurants. In het lunchrestaurant met een geweldig uitzicht genieten we van een wijntje met wat lekkers en brengen we de heetste uren van de dag door in de in de airconditioning.

 
Opgeladen na het maal besluiten we een nieuwe hike te doen net buiten het resort waar ook aan de top weer een magische vortex te voelen is. Deze hike is, na de hike van de ochtend een eitje. Een vortex voelen we niet maar op onze weg naar beneden hebben we wel een hele bijzondere ontmoeting. Een wat oudere man, type new age hippie, komt op ons afgelopen en begroet ons vriendelijk. Daarna geeft hij ons allebei een steentje in de vorm van een hart. Het steentje mogen we houden en is een vriendelijk gebaar. De wereld kan volgens hem veranderd worden 'one heart at a time' en op basis van onvoorwaardelijke liefde die hij ons middels het steentje geeft. Na deze woorden neemt hij afscheid en laat hij ons wat verbouwereerd achter. De sfeer zit er goed in dus  vol goede moed besluiten we de dag af te sluiten met een laatste wandeling namelijk die van Doe Mountain. 
De naam zegt het eigenlijk al : Doe Mountain. We slingeren weer naar boven en we komen steeds hoger en hoger. Halverwege (blijkt achteraf) vragen we ons af of we misschien moeten terugkeren maar stoer als we zijn gaan we door want veel verder kon het toch niet zijn? Jawel hoor, puffend en zwetend bereiken we eindelijk de top maar van het uitzicht genieten lukt me niet meer. Het enige wat we willen is water drinken, insmeren met muggenspul, koekjes eten voor energie en zo snel mogelijk weer naar beneden. 

Uitgeteld, stoffig en plakkerig komen we aan bij het hotel en gebruiken we onze laatste energie om te douchen en bij de pizzeria om de hoek te eten. De wijn die we daarbij drinken slaat in als een bom en om 21:00 uur liggen we in bed en lukt het nog net om welterusten tegen elkaar te zeggen. De stappenteller op onze iPhone toont een stappenaantal van ruim 22000 stappen. Dat gaat pijn doen de volgende ochtend!

 
Om 5:30 uur zien we de zon langzaam boven de rotsen kruipen en pakken we onze koffer in om door te reizen naar onze volgende bestemming. We maken toch maar weer gebruik van het ontbijt, ook al is het eigenlijk niet te eten, maar dan hebben we toch iets in onze maag. 

We vervolgen onze weg naar Indiaanse landen. Dat betekent voor we daar aankomen bij de Walmart nog even wijn inslaan want dat hebben ze niet daar. 

Op weg naar onze volgende bestemming Chinle rijden we via Petrified Forest. Angstaanjagend, zoals de naam doet vermoeden is het niet. Het is een nationaal park wat het grootste aantal versteende bomen ter wereld heeft. De bomen zijn na hun dood in het moeras terecht gekomen waarbij de organische delen zijn versteend en zodoende duizenden jaren bewaard gebleven. 

We zijn niet van plan om vandaag ook maar één hike te doen en gelukkig kunnen we de meeste punten gewoon met auto bereiken en hoeven we net even uit uit te stappen. Ons stappenaantal vandaag ligt daarom beduidend lager, op nog geen 5000. 
Naast de versteende bomen zijn er ook prachtige rotsformaties te zien die de painted desert genoemd worden. Het lijkt of er op de rotsen geschilderd is door de verschillende kleuren steenlagen die er door de jaren zijn ontstaan.

 
Na het bezoek aan het park rijden we door naar Chinle en rijden we dieper en dieper de Indiaanse landen in. Prachtige uitzichten maar armoedige plekjes waar de mensen in aftandse trailers wonen en in roestige auto's rijden. 

We zijn net aangekomen in het hotel en we beseffen ons nu pas dat het een week geleden is dat we getrouwd zijn. Wat vliegt de tijd. Dat moeten we natuurlijk vieren en we zoeken op Tripadvisor het beste restaurant van Chinle op en dat is 'de Subway'. Nummer 2 is Burger King. Ja, ook dat is Indian Country. Voorzieningen zijn er nauwelijks, behalve dan een jeugdgevangenis hebben we net ontdekt, maar  een verfijnde keuken is ver te zoeken.

 
Smakelijk! 
Liefs André & Joyce