Oregon Thanks You, Come Back Soon

14 september 2019 - Goes, Nederland

Zoals verwacht vlogen de laatste dagen in Oregon voorbij. Bij onze laatste update waren we net aangekomen in Hood River. Een toeristisch plaatsje aan de Colombia Gorge rivier en omringd door wijn- en boomgaarden. Want, Oregon staat ook bekend om zijn heerlijke wijnen en dat kunnen we alleen maar beamen. We hebben geen slechte wijn gedronken deze vakantie en ook qua eten weten ze hier in Oregon hoe het moet. 

Ook in Hood River eten we in heerlijke restaurantjes en neuzen we rond in leuke winkeltjes. In een klein boekenwinkeltje blijven we wat langer hangen. Terwijl wij op het gemak de boeken ontdekken vermaakt Quinn zich bij de kinderboeken waar een mand vol speelgoed staat om mee te spelen. Ja, ook aan de kinderen wordt er in Oregon gedacht. In winkels, koffiezaakjes en restaurants. Er is altijd wel een soort van entertainment geregeld voor Quinn en de iPad voor noodgevallen komt maar weinig uit de tas. 

Na Hood River rijden we langs de historische route Highway 30. Dit is de oudste, toeristische route van Amerika en loopt parallel langs de Colombia Gorge rivier. Onderweg komen we langs de befaamde brug "Bridge of the Gods" die de staat Oregon met de staat Washington verbindt. Deze brug is niet alleen bekend vanwege de fraaie architectuur maar ook omdat dit een belangrijk mijlpunt is langs de Pacific Crest Trail.

De Pacific Crest Trail is de langste wandeltocht van de wereld en loopt van de grens van Mexico tot de grens van Canada. De route is ruim 2650 mijl lang en loopt onder andere door de Sierra Nevada in Californie en door Oregon langs Crater Lake, Sisters en meer. Als wandelaar doe je er ongeveer 4 tot 5 maanden om de hele tocht te maken. Onderweg zijn we al vaker wat hikers tegengekomen die bezig zijn aan deze tocht en bij de Bridge of the Gods betekent het dat de hikers aan het laatste deel van hun reis zijn aangekomen. André vindt de hikers vooral knettergek maar ik vind het toch ook erg fascinerend. Vanuit de auto dan hoor, ik denk er niet aan om zelf deze tocht te gaan lopen. 

Met de auto rijden we dan ook verder langs de rivier en stoppen we bij de grootste toeristische attracties van deze route. De watervallen. Er zijn er een stuk of 10 maar we kiezen er 2 uit. De kleinere waterval Horsetail Falls en de bekendste Malamuth Falls. Via 2 korte wandeltochtjes kunnen we de fonteinen bekijken. Hier horen we voor het eerst tijdens onze reis wat anders dan Amerikaanse accenten. Er lopen zelfs wat Nederlanders rond. Die zijn we tot dat moment nog niet tegenkomen tijdens onze reis. 

Na de watervallen rijden we verder naar onze laatste bestemming en dat is Portland. De cirkel is rond. We zijn weer terug waar we 16 dagen daarvoor zijn begonnen. Het studiootje wat we hadden was helaas niet beschikbaar deze dagen dus hebben we een andere Air BnB  gevonden. Een schattig Victoriaans huisje wat helemaal is opgeknapt maar waar de oude details in stand zijn gehouden. We voelen ons er direct thuis. Vanuit de mooie keuken hebben we zicht op een tuintje waar we een kippenhok ontdekken waar we 's ochtends verse eitjes kunnen halen. 

Het huisjes ligt in een hippe, opkomende buurt en we kunnen lopend naar een Argentijns restaurant. Dit is ongeveer de enige plek tijdens onze reis waar ze het niet gewend zijn dat er kinderen komen. Het duurt even voor ze de kinderstoel hebben gevonden en een kindergerecht hebben ze niet op de kaart. Ook kijken het personeel en de gasten af en toe angstvallig richting Quinn. Net alsof ze bang zijn dat er in plaats van een schattig mannetje een tikkende tijdbom in de kinderstoel zit die elk moment af kan gaan. Gelukkig is Quinn wel wat gewend als het om restaurants gaan en met wat Paw Patrol figuurtjes houdt hij zich lekker bezig en eet hij een hapje mee van ons eten. Wat overigens echt heerlijk is. 

De volgende dag is het dan alweer de laatste dag van onze vakantie. Het is regenachtig in Portland dus het voornemen om fietsen te huren laten we varen. In plaats daarvan gaan we naar het Children's Museum. Maar niet voor we een ontbijtje halen in de koffiezaak waar we onze reis zijn gestart. Het voelt bijna een beetje als thuiskomen en ook Quinn is in zijn element in de kinderspeelhoek.

De pret gaat door als we bij het Children's Museum zijn. Eenmaal binnen blijkt de term museum niet helemaal te kloppen. Het is vooral een waar speelparadijs voor peuters en kleuters. Ze hebben een dierenkliniek waar de kindjes zich kunnen verkleden als dierenarts en pluchen dieren kunnen verzorgen, een watergedeelte waar je experimenten kan doen met water, een winkeltje, een constructiehoek en er kan geknutseld worden. 

We schuiven aan bij een tafel waar een kleurrijke dame (ze had paars en groen haar) uitlegt hoe we een fluitje van klei kunnen maken. Quinn is het na 5 minuten al zat en rent weer door naar het volgende maar omdat ik niet onbeleefd wil zijn blijf ik zitten en luister ik naar de uitleg en klei ik mee. Ik en kleien is natuurlijk geen goede combi en ik zit me echt op te vreten vanbinnen maar ik vind het sneu om de vrouw achter te laten. Quinn en ik waren namelijk de enige aan haar tafel. Bovendien heeft de dame ook geen enkele intentie om me te laten gaan. Zo zit ik daar nog ruim 20 minuten te kleien aan iets wat door moet gaan voor een fluit terwijl ik het hele levensverhaal van Sue te horen krijg. Als het "fluitje" af is ren ik nog net niet de zaal uit om Quinn en André te zoeken, het fluitje achterlatend. Je mocht de fluit alleen meenemen als je voor de klei betaalde. Ik had nog liever betaald om het niet te hoeven meenemen dus met plezier liet ik mijn creatie achter.

Na een aantal uur hebben André en ik het wel gezien bij het kindermuseum en moeten we Quinn bijna mee naar buiten slepen. Hij was het nog lang niet zat en had daar zo nog de rest van de dag kunnen rondrennen. Alleen bij het magische woord ijsje wil hij wel mee naar buiten en rijden we richting het Pearl District. Een leuke wijk met de grootste boekenwinkel van Portland en zoals zelf claimen de grootste onafhankelijke boekenhandel van Amerika. Met een oppervlakte van 6300 vierkante meter zit daar waarschijnlijk wel een kern van waarheid en we weten dan ook niet zo goed waar we moeten beginnen als we de boekenwinkel binnenstappen. Naar de kindersectie maar, waar er in het midden een zithoek is gemaakt waar je als ouders je kinderen kunt voorlezen. André en ik gaan om de beurt een rondje doen in de winkel terwijl de ander Quinn voorleest. In de winkel vindt je niet alleen nieuwe boeken maar ook een heel groot deel tweedehands boeken. Deze worden opgekocht door de boekenwinkel en opnieuw aangeboden aan klanten. Oude en nieuwe boeken staan dan ook door elkaar en kun je met een flinke korting een tweedehands boek kopen wat soms nog in perfecte staat is. 

Gefascineerd door de Pacific Crest Trail koop ik het boek Wild van Cheryl Strayed. Een dame die in 1995 de route heeft gelopen en daar een boek over heeft geschreven wat een grote bestseller is geworden in Amerika en zelfs is verfilmd een aantal jaren geleden. De film had ik al in het vliegtuig bekeken maar ik was ook wel erg benieuwd naar het boek. 

Tegen het einde van de middag is Quinn afgepeigerd en gaan we terug naar ons huis. We bestellen een maaltijd bij Uber Eats en gebruiken de avond om de koffers in te pakken en alles klaar te maken voor de reis. Wonderbaarlijk genoeg lukt het ons weer om alles terug te krijgen in de koffer. En dan rest er nog een ding te doen. Een nieuw onderkomen te zoeken voor onze autostoel die we aan het begin van de reis hebben gekocht. Dat blijkt nog niet zo eenvoudig want de liefdadigheidswinkels kunnen de autostoel niet aannemen omdat zij niet kunnen controleren of deze niet in een auto-ongeluk is geweest. Gelukkig bestaat er zoiets als social media en na wat zoeken vind ik een groep op Facebook waar je gratis spullen in Portland kunt aanbieden. Nadat ik de advertentie heb geplaatst met een uitleg over de autostoel heb ik binnen een mum van tijd een tiental reacties. Ik kies de eerste uit en het blijkt een oma te zijn die voor haar kleinzoontje graag de autostoel zou willen hebben. 

We spreken af dat we elkaar de volgende ochtend treffen bij het autoverhuurbedrijf zodat wij Quinn nog veilig naar het vliegveld kunnen rijden en de volgende ochtend staat Connie inderdaad op ons te wachten. Ze is zo blij met de autostoel en vindt het ongelofelijk dat we deze stoel zomaar weggeven. We leggen uit dat we als we de stoel zouden huren we net zo veel geld kwijt zouden zijn geweest maar dat we het leuk vinden dat we op deze manier nog iemand er blij mee kunnen maken. Met een fijn gevoel vertrekken we dan ook richting de luchthaven. Het is jammer dat de vakantie er op zit maar we kunnen terug kijken op een fantastische reis. 

Toen we de reis hadden geboekt kregen we vaak de vraag waarom we in hemelsnaam naar Oregon zouden gaan? Maar we kunnen nu zeggen als ervaringsdeskundigen dat Oregon echt een geweldige bestemming is voor een prachtige rondreis. De natuur is divers, de mensen zijn vriendelijk, je kan er lekker eten en drinken en het is er netjes en schoon. Bovendien is het heel erg kindvriendelijk en dat is ook wel erg fijn als je naar de andere kant van de wereld vliegt met een peuter. 

Als het aan ons ligt komen we hier zeker nog eens terug. Maar voor nu genieten we ervan om weer lekker in ons eigen bed te slapen en bij te komen van de jetlag. 

Bedankt weer voor het volgen van onze reis en de leuke en lieve reacties. 

Liefs André, Joyce & Quinn

2 Reacties

  1. Loor:
    14 september 2019
    Wat leuk: toen je vertelde over de Pacific Crest Trail, moest ik gelijk denken aan het boek wat je verderop in je blog noemde. Aanrader hoor, ik heb het in één ruk uitgelezen!
  2. Ronny&Cherian:
    15 september 2019
    Lieve Joyce&André en Quinn,
    Wat hebben jullie weer mooie herinneringen gemaakt gedurende deze reis. Die watervallen zijn prachtig.
    En ik ben ook wel benieuwd om het boek te lezen van de Pacific Crest Trail.
    En inderdaad zou je denken Oregon, waarom daar naar toe,
    maar als je jullie verhalen leest, is er veel te beleven en te ontdekken.
    Sowieso hebben we dat al kunnen doen door met jullie mee te leven.
    We keken altijd naar jullie nieuwe reisverhaal uit, jammer dat het voorbij is😊
    Bedankt , liefs van ons. 😍🤗😘😘