Welcome to Miami

15 januari 2018 - Miami Beach, Florida, Verenigde Staten


Onze jaarlijkse reisblog heeft een tijdje stil gelegen. In 2015 waren we voor het laatst in Amerika en nu in 2018 pakken we de draad weer op. Ondertussen is ons reisgezelschap uitgebreid met onze allerliefste Quinn. Nog maar net 1 jaar en nu al een globetrotter. 
We hebben lang getwijfeld. Moeten we dat nu wel doen? Helemaal naar Amerika met zo'n klein mannetje. Want ja, voor Quinn maakt het natuurlijk niet uit of we in Center Parcs zitten of in de States. En toch, na lang wikken en wegen besloten we ervoor te gaan. Bestemming: Florida! Lekker weer, acceptabel tijdsverschil en kindvriendelijk. 
De voorbereiding was een soort van militaire operatie. Avonden struinden we het internet af naar de beste accomodaties, de beste tips voor het reizen met een kleintje en  de beste vliegtuigmaatschappij. 
Op vrijdag 12 januari was het dan zover. We vertrokken naar Schiphol om daar in het Van der Valk hotel te verblijven en 's ochtends vlogen we naar Miami. De reis naar Amsterdam verliep goed. Quinn sliep in de auto en kwam uitgerust aan op bestemming. Daar bij de receptie pakte hij direct de receptioniste en de andere mensen in de wachtrij in. Een echte charmeur. 
We probeerden direct het slaaptentje uit en tot onze opluchting vond Quinn het tentje prima om in te slapen. We lieten de zijkant open om hem niet op te sluiten maar dat was een beginnersfoutje. Halverwege de nacht rolde hij namelijk uit het tentje. Nu sliep hij wel verder op de grond maar dat voelt toch niet helemaal juist als je zelf in een lekkere boxspring ligt te slapen. Dus hup, toch maar tussen papa en mama in. En dat lag wel heel erg lekker want is Quinn normaal onze wekker (rond 6 uur). Nu bleef hij prinsheerlijk liggen in het grote bed. Gelukkig dat Andre eraan had gedacht om een wekker te zetten want anders.
Bepakt en bezakt vertrekken we naar het vliegtuig. We hebben het goed voor elkaar met onze buggy waar we de maxi cosi op kunnen bevestigen. Zo houden we handen vrij om de handbagage mee te nemen en onze koffers. 
Voor de drukte arriveren we op Schiphol en ontdekken we direct de voordelen van het reizen met een kindje. We worden uit de rij gehaald met het inchecken van de koffers en krijgen voorrang. Bij de douane zijn ze dan weer minder flexibel. Zelfs Quinn wordt gefouilleerd. Ik mag hem gelukkig vasthouden maar hij vindt het helemaal niks als hij van top tot teen wordt onderzocht door een mevrouw. 
Als we dat hebben gehad gaan we ontbijten en krijgt Quinn gratis poffertje. Hij eet er een en de rest is voor papa en mama. We vragen ons al bijna af waarom we dit niet eerder hebben gedaan? We hebben zelfs een aparte baby lounge. Quinn vindt het allemaal prachtig en loopt direct te sjansen met wat kleine meiden. Maar van al dat sjansen wordt je moe en we installeren Quinn in de buggy en we lopen nog geen 5 minuten rond of meneer ligt prinsheerlijk te slapen tot we aan boord gaan. 
Ook bij het aan boord gaan hebben we het voordeel dat we met een kleintje reizen. We mogen als eerste aan boord en mogen onze buggy tot aan de gate meenemen. Daar moeten we de buggy en maxi cosi achter laten en deze worden dan weer aan ons afgeleverd op de plaats van bestemming. We laten de buggy achter maar smokkelen de maxi cosi mee het vliegtuig in. Onder het mom van baby ligt nog te slapen. 
Eenmaal in het vliegtuig installeren we ons voor de lange reis en hopen we dat het allemaal goed gaat. Quinn doet het super! Hij speelt, kijkt filmpjes op de iPad, rent de gangen van het vliegtuig door en slaapt zelfs nog even. HIj pakt iedereen in en de stewardessen zijn dol op hem. Onze voorbereidingen werpen zijn vruchten af. We hadden een speciaal jetbed waarmee je de vliegtuigstoel kan verlengen tot een soort van bedje (ideaal). De maxi cosi was perfect voor een dutje en de kleine cadeautjes die ik had ingepakt waren een welkome afleiding als Quinn het zat begon te raken. Gelukkig waren de medereizigers ook heel lief. De vrouw naast ons pakte meer dan eens een speeltje van de vloer en de man achter ons speelde vrolijk mee als Quinn kiekeboe deed vanachter zijn stoel. 
Eenmaal aangekomen slepen we ons een breuk met alle spullen en kunnen we niet wachten tot we de buggy weer tot onze beschikking hebben om daar alle tassen aan te hangen. Helaas blijkt al snel dat onze buggy de vlucht heeft gemist. Volgens een medewerker van het vliegveld komt de buggy op de eerste vlucht richting Miami maar daar zijn we nu natuurlijk niets mee. Improviseren maar. Gelukkig is Quinn zo moe dat ie al gauw in slaap valt en dat is maar goed ook want er staat een rij voor de douane. We hadden van Gilbert al berichten gekregen van 3,5 uur wachttijd bij de luchthaven dus de moed zonk ons al in de schoenen. 
Al met al waren we redelijk snel bij de computerzuilen. Hier moesten we een aantal vragen beantwoorden en een foto maken. Maar niet alleen wij als ouders, ook Quinn moest de vragen beantwoorden en op de foto. Dit kan toch niet waar zijn? Maar ja hoor. We vragen aan die vrouw of Quinn ook slapend op de foto mag en dat is akkoord. Dus Andre en ik allebei aan een kant met de maxi cosi in ons handen. We houden hem verticaal zodat Quinn's gezicht voor de camera hangt en flits! De foto is gemaakt en Quinn heeft er helemaal niets van meegekregen. Stiekem moeten we er wel om lachen en ook de mensen om ons heen staan te gniffelen bij dat gekke gezicht. Twee ouders die hun slapend kind in de maxi cosi voor een camera houden. 
Natuurlijk staat er een groot kruis door Andre en mijn foto dus we moeten alsnog langs een extra checkpoint. We zien de lange wachtrij en halen nog eens diep adem. Dit kan nog wel eens even duren. Maar het valt allemaal mee. Ik denk dat het Quinn's schattige voetjes waren die vanonder de hydrofiele luier kwamen. (We hadden de maxi cosi wat afgedekt zodat hij niet wakker zou worden.) want van een dame mochten we in de rij van  de Amerikanen gaan staan. Binnen een uur waren door de douane heen en onze koffers stonden al op ons te wachten. 
Auto ophalen en door naar het hotel waar we na een vermoeiende reis al vroeg in bed kropen. Quinn sliep ook snel maar was om 2:30 uur lokale tijd weer wakker. Klaarwakker. Gelukkig bestaat er zoiets als baby tv dus iPad op bed en kijken maar. Pas om 5 uur viel Quinn weer in slaap en konden wij ook nog wat extra uurtjes pakken. Toch was het een nacht zoals we in die in tijden niet hebben gehad. Het scheelt als je zelf ook al om 8 uur op bed ligt dus we hadden sinds een jaar weer eens een nacht van 8 uur slaap. Dat voel je direct kan ik je zeggen. 
De zondag stond in het teken van inkopen doen. Bij een WalMart kopen we luiers, babyvoeding en nog wat andere spullen die we niet konden meenemen op reis. Ideaal zo'n supermark bezoek want daar heb je een karretje en daar kan Quinn in. Geen buggy nodig. En wanneer Quinn z'n middagdutje doet, doen wij wat sightseeing door een ritje te doen in het Art Deco District. 
Aan het einde van de middag komen we aan bij ons appartement maar dat gaat niet helemaal vlekkeloos. We moeten lang wachten voor ze ons inchecken en met een kindje wat honger heeft is dat geen pretje. Om de pijn wat te verzachten krijgen we 50% korting op onze parkeerkosten en krijgen we een upgrade naar een appartement met ocean view. Dat doet de pijn inderdaad wel wat zakken. We hebben een waanzinnig appartement met een fantastisch zicht op de oceaan.
Op maandag is het blue monday maar niet in Miami. De zon schijnt, Quinn begint z'n oude ritme op te pakken qua slaapjes en ook wij voelen ons meer en meer thuis. Enig minpuntje is dat de buggy nog steeds niet is bezorgd en als ik KLM bel blijkt dat de buggy zelfs spoorloos is. Er zit dus niks anders op dan een buggy aan te schaffen. 
Andre vindt een babywinkel in het Design District. Dit blijkt een babywinkel te zijn in de PC Hooftstraat van Miami. De goedkoopste buggy die ze hebben is 700 dollar. KLM heeft gezegd dat ze de buggy vergoeden maar ik denk dat dit wat overdreven is. We kijken toch maar even verder. Op internet vinden we een ander winkel. Baby Planet. We gaan er vanuit dat dit zo'n grote babywinkel is zoals dat alleen in Amerika kan. Dat blijkt toch niet helemaal zo te zijn. We komen in een achterbuurt terecht waar we heel veel huizen zien die de schade van de orkaan Irma nog niet te boven zijn. Verder zien we louche types aan de kant van de weg en hangt er een raar sfeertje. Toch komen we inderdaad uit bij Baby Planet maar dit blijkt gewoon een piepklein winkeltje te zijn. We voelen ons niet helemaal op ons gemak en rijden maar terug. Quinn is ondertussen in slaap gevallen en terwijl Andre met hem in de parkeergarage wacht, koop ik bij Target, een grote supermarkt, tegen een schappelijkere prijs een buggy. 
En zo zijn onze eerste dagen verlopen in Amerika. Heel wat anders dan een paar jaar geleden maar niet minder leuk. Het nachtleven van Miami gaat wat aan ons voorbij maar gelukkig zijn er genoeg dingen overdag te beleven. Nog twee dagen Miami en dan trekken we verder richting de Keys. 
Wordt vervolgd
 

4 Reacties

  1. Ronny&Cherian:
    16 januari 2018
    Hallo Joyce&André en Quinn, dat is een heel verhaal☀️😀
    In die korte tijd hebben jullie al weer vanalles meegemaakt.
    En lieve Quinn, die is helemaal thuis in Amerika zo te zien op de foto's en filmpjes.en wat leuk dat je weer een reisblog maakt, zo kunnen we weer met jullie meereizen en al jullie belevenissen volgen.Heel Veel liefs, en veel plezier voor de komende tijd, 🤗😍😘😘
  2. Annelieke:
    16 januari 2018
    Leuk om te lezen en zo fijn dat Quinn het zo goed doet! Heerlijk genieten met z'n drietjes in het mooie zonnige Amerika 😘
  3. Pauline Tramper:
    16 januari 2018
    Wat fijn te horen dat jullie het alle drie zo naar jullie zin hebben!! Zelfs in Miami straalt Quinn plezier uit. Leuk dat jullie ons hiervan weer in beeld en tekst mee laten genieten! Geniet er met volle teugen van! Liefs Ko & Pauline
  4. Koos Hundersmarck:
    17 januari 2018
    Top verhaal weer! Erg leuk dat jullie ons weer op de hoogte houden, veel plezier alledrie!